سوگواري و عزاداري و ماتم سرايي براي آن حضرت باعث تسكين آلام است .باعث مي شود دل ها از زنگار گناهان و معاصي شسته شود و پاك و مطهّر گردد و انسان باياد جوانمردي ها و رشادت هاي آن حضرت و يارانش مي تواند انبوهي از مشكلات را كنارزند و از مغلوب واقع شدن نجات يابد.

امام حسين (ع) هرگز نياز به اين سوگواري ها و عزاداري ها ندارد، اين ما انسان ها هستيم كه بايد از آن حضرت بطلبيم شفاعت ما را در درگاه الهي نمايد. همچنين باعث مي شود عظمت قيام حسين و حماسه كربلا براي همه و آيندگان روشن تر شود و بدانند امام و يارانش در آن روز پر مصيبت بزرگ چه كردند و چه رشادت ها آفريدند و چه ايثارگري ها و جانبازي ها نمودند و اين درس و عبرتي براي آيندگان شود تا در برابر ستم و ستمگران بايستند و سر فرود نياورند و تا آخرين قطره خون خود در برابر استكبار و استعمار مقاومت و پايداري نمايند. ياد دلاوري ها و رشادت هاي مظلوم كربلا را نگهداشتن باعث مي شود انسان روز به روز بر ايمان خويش بيفزايد و نيز بر قدرت و نيروي خويش و اراده وعزم راسخ خود در برابر كفر و الحاد و طاغوتيان و مستعمران و مستبدّان فزوني بخشد و اين امر سال به سال گسترده تر مي شود و امر كهنه شدني نيست و سوگواري بر امام و يارانش هر سال نو و تازه است و مراسم عزاداري سال به سال از رونق خاص و بيشتر برخوردار مي گردد. همان گونه كه اسلام و احكام قرآن روز به روز تازه و نو است و كهنه شدني نيست و روز به روز نياز بدان بيشتر مي شود ياد امام حسين (ع) نيز چنين است .