اين وظيفه انساني و اخلاقي از سوي هر مؤمن باوفاي به حق رخ مي دهد. امام خواستار جنگ و خونريزي نبود. او پيش از جنگ و قتال ، بسيار امر به معروف نمود و از منكرشان بازداشت . ياران او نيز امر به نيكي كردند. اتمام حجّت نمودند، از آن كافران و فريب خوردگان خواستند از جدال كه نهايت مرگ و خونريزي است دست بكشند كه آن كوردلان نپذيرفتند و بي رحمانه و ظالمانه جنگ را آغاز كردند، شايد آنان به قلّت و كمي ياران امام مي نگريستند و بزدلان به ياران زياد خود مي نگرند و اين نهايت ستم پيشگي و بيدادي است . قيام امام حسين (ع) و امر به معروف و ناهي از منكر بودن او به ما مي فهماند كه نبايد مؤمنان آغازگر جنگ باشند و حتي نبايد مقابله به مثل كنند و بايد دشمن را بيداركنند. چه بسا در ميان آنان ضعيف الايمان هايي باشند كه گول خورده باشند، بايد بيدارشان كرد تا به حق و انصاف بازگردند. و از سويي اين وظيفه هر مؤمن و مسلماني است كه به حق ّ دعوت كند و به نيكي فرمان دهد و به عاقبت كارشان آگاه سازد و از پيش داوري و سرعت در جنگ و اقدام عجولانه در آن بازدارد. و ما مي بينيم كه امام (ع) بارها آنان را از جنگ بازمي دارد و به خشم و قهر خدا بيم مي دهد بهشت را براي آنان بشارت مي دهد و از عذاب آخرت انذار مي كند كه آن كوردلان و فريب خوردگان و شكم پرستان و دنياطلبان جنگ را عجولانه و بي رحمانه آغاز مي كنند و جهنم را بربهشت براي نيل به اهداف دنيايي و مادي خود ترجيح مي دهند كه چنين كردند و به حق ّ بازگشت نكردند.