امر تربيت امري قديمي ، سابقه دار و همه زماني و همه مكاني است . هم رژيم هاي سياسي ، نظام تربيتي خاص خود را دارند. رژيم هاي غير مرد سالار و مستبد نيز آحاد جامعه را تربيت مي كنند، اما به ندرت در نظام هاي سياسي و مكتب هاي تربيتي ، حتي اگر مدعاي آن را نيز داشته باشند، رعايت آزادي و آزادگي و حريت افراد موضوعيت دارد. در بسياري از مكتب هاي تربيتي كه براساس نگاه هاي واقع بينانه ، قدرت ، ثروت و... را اصيل مي بينند، فريب ، تظاهر، دروغ و... را تئوريزه و نهادينه مي كنند.

در نهضت كربلا و قيام عاشورا، تلقين ، تشويق ، ترغيب و تبليغ به حرّيت و آزادگي موج مي زند كه جهت رعايت اختصار تنها به يك شاهد اكتفا مي گردد. از عصر عاشورا نقل شده كه : امام حسين پيوسته مي چنگيد تا در كشاكش جنگ لشكر ميان امام (ع) و خيمه ها، فاصله انداختند، فريا برآورد: واي بر شما اي پيروان و شيعيان خاندان ابي سفيان ! اگر دين نداريد از روز قيامت نيز نمي ترسيد، حداقل در دنيا آزادمرد باشيد (فكونوااحراراً في دنياكم هذه ).

اگر قدرت مندان و زورمداران و تزوير پيشگان ، با انواع حيل و طرق ، مي خواهند ديگران را عبد بسازند و تربيت بكنند، در نهضت حسيني تمام تلاش بر آن است كه برشيوه حريت مداري نبرد مديريت شود، ياران توجيه شوند، اهل بيت به صبر دعوت شوند و حتي دشمن نيز بر مبناي اين روش ، جنگ را تدبير كند.