امام حسين (ع) مرگ در راه مبارزه با ستم و عدوان را سعادت مي داند و زندگي دركنار ستمگران را مايه ننگ و ذلت مي شمرد: «لا أري الموت الاّ سعادة والحياة مع الظالمين الاّ بَرَماً».

در جايي ديگر اين گونه زندگي حقيقي را تفسير مي كند: «مرگ در راه عزّت جز حيات جاويد نيست ».

آنان كه در زندگي در راه اهداف خويش مبارزه مي كنند و سلطه بيداد را نمي پذيرند، ملّت زنده اند اگر چه در اين راه همه كشته شوند و به همين دليل ، شهيد همواره زنده است و با همين فلسفه شهداي كربلا حيات جاودانه يافتند.