عاشورا در واقع تجلي نهايت دشمني هاي امويان با اهل بيت عصمت و طهارت بود كه با هم دستي همه عوامل ِ پيدا و پنهان شكل گرفت ، اگر وصيت پيامبر (ص) درباره سرنوشت مسلمين پس از خودش عمل مي شد و ولايت حاكميت مي يافت . آن بدعت ها،رجعت ها و شعله ور شدن آتش كينه و عداوت بازماندگان احزاب شرك و ضربه خوردگان از تيغ اسلام بروز نمي يافت ، شهادت امام علي (ع) و يارانش در عاشورا برگي ديگر از آن ستم نخستين بود، تيري كه روز عاشورا بر قلب حسين (ع) نشست و خون حضرت را برزمين ريخت ، در واقع در روز سقيفه رها شده بود و در عاشورا به هدف نشست !

اين كه يزيد پس از كشتن امام (ع) مغرورانه مي گفت : كاش اجدادم و نياكانم بودند و شاهد اين انتقام گيري بودند، نشانه ديگري از همين كينه ديرينه است .

هم چنين اين كه ابن زياد در كوفه بر سر مبارك سيدالشهدا (ع) جسارت مي كرد و باچوبي كه در دست داشت ، بر لب هاي حضرت مي زد و مي گفت : «يوم بيوم بدر» باز هم نشان دهنده ريشه داشتن كربلا در سقيفه است .