در حادثه كربلا يكي از رسالت هاي بازماندگان حادثه افشاگري عليه دشمن بود و ضربه زدن به رژيم اموي از طريق تبيين آنچه در كربلا گذشت . نقش امام سجاد (ع) و حضرت زينب (س) در اين ميان حائز اهميت بود.

امام در نطقي كه در كوفه داشت ، در حضور انبوه مردم اين گونه خود را معرفي كرد:

«اي مردم ! هركس مرا مي شناسد، كه شناخته است و هر كس مرا نمي شناسد، من علي بن الحسين هستم ، پسر آن كه حرمتش را زير پا نهادند و نعمت را از او سلب كردند،مالش را به غارت بردند، خانواده اش را به اسارت گرفتند، من پسر كسي هستم كه بي گناه او را در كنار شط ّ فرات سر بريدند».

و نيز حضرت ، در خطابه اي كه در كاخ يزيد ايراد كرد اوصاف و فضائل پدرش و جدّش و همه خدمت ها و فضيلت هاي دودمان خود را برشمرد تا آن جا كه صداي ضجّه و گريه همه بلند شد و يزيد براي جلوگيري از رسوايي بيشتر و بيم بروز فتنه به مؤذن گفت اذان بگويد تا شايد فضاي جلسه عوض شود، ولي حضرت از فرازهاي اذان هم در معرفي خود و رسوا ساختن يزيد استفاده كرد.

سخنراني هاي حضرت زينب (س) و حضرت ام كلثوم (س) نيز همين محتوا و جهت گيري را داشت .