عارفان با ايمان نه تنها از بلا نمي گريزند، بلكه آن را نشانه لطف الهي و سبب پاكي روح و جان خود مي دانند و به استقبال آن مي روند.

سيدالشهدا (ع) در روز عاشورا در مناجاتي كه در آخرين لحظات حيات با خدا دارد،خداوند راهم به نعمت هاي سرشارش مي ستايد و هم به بلاي نيكويش .

هم چنين هنگام آخرين وداع با اهل بيت ضمن آن كه آنان را آماده تحمل بلا و رنج مي سازد فرجام خوشي بر ايشان بازگو مي كند و مي فرمايد:

«خداوند دشمنانتان را با انواع بلاها عذاب مي كند، ولي به شما در مقابل اين بلا و به عوض آن انواع نعمت ها و كرامت ها را مي بخشد، پس شكوه نكنيد و چيزي بر زبان جاري نكنيد كه ارزش شما را بكاهد».