صحنه عاشورا، صحنه تصفيه خالصان از ناخالصان است . آنها كه از اول به قصدي غير از رضايت و قرب الهي و عمل به وظيفه ، همراه امام (ع) به طرف كربلا حركت كردند،هر يك به بهانه اي از حضرت جدا شدند و تنها كساني ماندند كه اين راه را خالصانه انتخاب كرده بودند و خلوص خود را در شب عاشورا و روز نبرد نشان دادند.

امام (ع) پيش از شروع حركت از مدينه ضمن خطابه مفصلي كه ايراد كرد، هرگونه شائبه دنياطلبي و رياست خواهي و جنگ قدرت را ردّ كرد و انگيزه خالص «اصلاح ديني و اجتماعي » را مطرح ساخت .

در جاي ديگر، اين گونه فرمود:

«من هرگز به عنوان شورش و خوش گذراني ، سرمستي ، فسادانگيزي يا ستم قيام نكردم ، بلكه براي طلب اصلاح و امر به معروف و نهي از منكر قيام كردم ».

عابس بن ابي شبيب شاكري كه يكي از اصحاب حضرت است ، حمايت خالصانه و الهي خود را از اهل بيت پيامبر (ص) در رجزش اين گونه بيان مي كند:

«من با شمشيرم در راه شما تيغ مي زنم و جهاد مي كنم تا به ديدار خدا بروم و با اين كار جز به پاداش الهي چشم ندوخته ام و چيزي نمي خواهم ».