وقتي به صحنه عاشورا مي نگريم ، در يك طرف مظاهر برجسته اي از وفا را مي بينيم و در سوي ديگر، نمونه هاي زشتي از عهدشكني و بي وفايي . شب عاشورا سيدالشهدا (ع) وقتي با اصحاب خود صحبت مي كند، وفاي آنان را مي ستايد و مي فرمايد:«من باوفاتر و بهتر از اصحابم ، اصحابي نمي شناسم ».

شهداي كربلا جان بازي در ركاب آن حضرت را وفاي به عهد مي دانستند، عمرو بن قرظه روز عاشورا خود را در برابر شمشيرها و تيرهاي دشمن قرار مي داد تا به امام آسيبي نرسد، آن قدر جراحت برداشت كه بي تاب شد، آن گاه رو به حضرت كرد و پرسيد: «اي پسر پيامبر! آيا وفا كردم ؟»، امام فرمود:

«آري تو در بهشت پيش روي مني و زودتر به بهشت مي روي ، سلام مرا به پيامبر برسان ».

و در زيارت امام حسين (ع) خطاب به آن حضرت مي گوييم : «أشهد انّك وفيت بعهدالله وجاهدت في سبيله حتي أتاك اليقين ».