امام حسين (ع) در آغاز حركت خويش از مدينه تنها با توكّل بر خدا اين راه را برگزيد و در تمام مسير تنها تكيه گاهش خدا بود، حتّي توكّلش بر ياران همراه هم نبود. ازاين رو از آنان خواست كه هر كس مي خواهد برگردد و همين توكل باعث شد هيچ پيشامدي نتواند در عزم او خلل وارد كند.

در وصيتي كه به برادرش محمدبن حنفيّه در آغاز حركتش از مدينه داشت ، ضمن بيان انگيزه و هدف خويش از قيام در پايان فرمود: «ما توفيقي الاّ بالله عليه توكّلت و اليه اُنيب » و يا در خطبه هايي كه در روز عاشورا ايراد نمود، جمله «اني توكّلت علي الله ربّي و ربّكم » را بيان كرد كه بيانگر همين روحيه است .