مقام شفاعت براي پيامبر و خاندان او در قيامت يكي از اركان اعتقادي شيعه است . در كوفه وقتي امام سجاد (ع) را با آن حال رقّت بار و دست و زنجير بر گردن آوردند،حضرت ضمن ايراد اشعاري به اين نكته مهم اشاره مي كند و مي فرمايد:

«اگر روز قيامت ما و پيامبر خدا در يك جا جمع شويم ، شما چه خواهيد گفت و چه حرفي براي گفتن يا عذرخواهي داريد؟».

در سخناني هم كه حضرت زينب (س) در كوفه داشت ، از جمله به اين شعر تمثّل جست كه :

«آن گاه كه پيامبر (در قيامت ) به شما بگويد: چه كرديد؟ شما كه امت آخرالزمان هستيد! چه جوابي خواهيد داد؟».

يادآوري موضوع اعتقادي شفاعت نوعي ملامت بر عملكرد دشمنان نيز بود، چراكه جنايت آنان به ذريّه پيامبر (ص) با وضع امتي كه به شفاعت آن حضرت اعتقاد داشته باشند ناسازگار است .

درخواست شفاعت و اميد به آن كه در زيارت نامه ها آمده است ، همين اثر تربيتي رادارد، از جمله در زيارت امام حسين (ع) مي خوانيم : «اللّهم ارزقني شفاعة الحسين يوم الورود».