عقيده به مبدأ و معاد مهم ترين عامل جهاد و فداكاري در راه خداست ، چنين اعتقادي در كلمات امام حسين (ع) و اشعار و رجزهاي او و يارانش نقش محوري دارد.وقتي سپاه حكومت حرّ راه را بر كاروان امام بست ، حضرت ضمن خطابه اي كه ايراد كرد،فرمود:

«تكيه گاهم خداست و او مرا از شما بي نياز مي كند.» روز عاشورا وقتي بي تابي خواهرش را مي بيند، مي فرمايد: «خواهرم خدا را در نظر داشته باش ، بدان كه همه زمينيان مي ميرند، آسمانيان هم نمي مانند، هرچيزي جز وجه خدا كه آفريدگار هستي است از بين رفتني است ».

صبح عاشورا نيز وقتي سپاه كوفه با همهمه رو به اردوگاه تاختند با خدا چنين مناجات مي كند: خدايا! در هر گرفتاري و شدت تكيه گاه و اميدم تويي و در هر حادثه اي كه برايم پيش آيد پشتوانه مني ».

باور به معاد رشته هاي علقه انسان را از دنيا مي گسلد و به او ياري مي رساند تا بتواند در مسير عمل به تكليف راحت از جان خود بگذرد. امام (ع) در اشعاري كه بعد ازشهادت مسلم انشا فرمود، به اين مسئله مهم اشاره مي كند و مي فرمايد:

«اگر دنيا ارزشمند به حساب آيد، سراي آخرت كه خانه پاداش الهي است برتر و نيكوتر است و اگر بدن ها براي مرگ پديد آمده اند، پس شهادت در راه خدا برتر است ».

در رجزهاي ياران امام نيز اين نكته كاملاً مشهود است ؛ به عنوان نمونه وقتي «عمروبن خالد» ازدي به ميدان رفت ، در رجز خويش چنين گفت :

«اي جان ! امروز به سوي خداي رحمان و روح و ريحان مي روي و آنچه را كه در لوح تقديرت از پاداش هاي الهي نوشته شده درمي يابي ، پس بي تابي مكن كه هر زنده اي مردني است ».