با اين جامعيت، هر كار انسان امر و دستور خدا را دارد.و امتثال امر، قرب و حضور را دارد و در اين صورت، انسان با اطاعتي كه مي آورد و طاعتي كه مي سازد، به ظرفيت و ظرافتي مي رسد كه بن بست را برمي دارد و راه را باز مي كند.

آثار تقوي از فرقان و رزق و نور و... تحقق مي يابد.اگر من با طاعت هايم به توانايي و ظرفيت و وسعت قلبي نمي رسم و در برابر بلاء و مصيبت و يا هجوم


فتنه ها متزلزل مي شوم، به اين خاطر است كه طاعت هايم، عبادت است نه عبوديت، به اين خاطر است كه جامعيت ندارم و كم مي آورم، به اين خاطر است كه كارهايم در طرح جامع نيست و تمامي اعمال و اورادم يك فكر و عمل و ورد نيست [1] و در نهايت با انگيزه هاي متفاوت به شرك رسيده ام و طبيعي است كه شرك، ضعف و شكاف بياورد و فتنه ها بپا خيزد و بت ها از هر طرف راهم را بگيرند و هستي ام را ببرند.