مراد از علم، مجموعه ي اطلاعات نيست.اطلاعات كسبي و يا كشفي، باعث نمي شود كه تبعيد و رجم در ميان نيايد.مراد از علم، خصوصيتي از بينش و بصيرت است كه خشيت و حذر را در انسان شكل مي دهد، كه:

«انما يخشي الله من عباده العلماء» [1] و «يتفقهوا في الدين... لعلهم يحذرون». [2] .

اين آگاهي و بينش با درك عظمت و جمال و محبت و حضور حق، در انسان سر بر مي دارد و با توجه و درك از مرصاد و سنت ها و نظام و قانونمندي ها، آدمي را به اطاعت و تقوا مي كشاند. چون اسلام، حد ذهني و معرفتي است و ايمان حد قلبي


و احساس است و تقوا حد عمل و اطاعت است كه با همراهي صبر به احسان، و با همراهي خشوع و خشيت و انكسار به اخبات و به قرب و لقاء و رضوان مي رسد.

پس توجه و درك عظمت انسان و توجه و درك از حضور و جمال و جلال و محبت و رفاقت الله و توجه و درك از مرصاد و سنت ها و قوانين و حق و اجل، باعث مي شود كه آدمي، خودش را كم نفروشد و از خدا چشم نپوشد و در جهان قانونمند، شلنگ تخته نكند و فسق نورزد و از جايگاه خويش بيرون نيايد.