در التقاء و برخورد، پاكسازي و آماده سازي هست، كه مي فرمود، دو برادر آن جا كه برخورد مي كنند مثل دو دست هستند كه يكديگر را مي شويند بدون برخورد، نه اين پليدي ها آشكار مي شود، و نه شست و شو مي گردد.

استاد والد مي فرمود، در همين بازارچه ي نجارهاي قم، دو نفر همسايه ي هفتاد ساله بودند كه با خوبي زندگي مي كردند تا آن جا كه به سفر حج آن هم با مدت هاي طولاني موفق شدند، همان ها كه سال ها بدون مشكل با هم بودند، بر سر اين كه چه كسي اول قليان بكشد، درگير شدند تا آن جا كه مصالحه بر اين شد كه هر دو با هم، از دو طرف با دوني استفاده كنند.بي جهت نيست كه مي فرمايند دوستان را در سفر و حضر و در عشق و غضب امتحان كنيد.چون در اين فضاهاست كه برخوردها شكل مي گيرد و افراط و تفريطها و تجاوزها از حدود سر بر مي دارد.

مي بينيم آن ها كه در تنگي زندان با دوستي سر كردند، در وسعت نعمت چگونه به مسابقه و بكش بكش رسيدند.راستي كه براي احياي امر و حكومت معصوم عليه السلام بايد از همين جا و از اين پايه ها و اساس ها آماده شد و ضعف ها را


شناخت و اصلاح كرد.

آن وقت كه سنگيني چشم ها و گوش ها و تلخي و شيريني برخوردها در ميان هست، خودنمايي و تظاهرها و توقع ها و تحمل ها و محاسبه ها را درهم مي ريزند و من اول و تو اول حتي در كشيدن قليان، كار را به جدايي و يا ني بازي مي كشاند.

همانطور كه گذشت در برخوردهاي ماست كه نقدينه هاي ما مشخص مي شود و امكانات و واقعيت هاي نقد تفاوت مي يابد.

تفاوت زيارت و تزاور و تلاقي و التقاء باعث تفاوت آثار و پاداش ها مي شود.زيارت و ديدار با تزاور و رفت و آمد مستمر و متقابل يك نتيجه و يك اثر ندارد و همين است كه در تزاور، زنده دلي و حيات قلبي و ذكر احاديث، احياي امر مطرح مي شود.

همين طور در التقاء و برخورد با تلاقي و دستگيري متقابل، نتيجه ها متفاوت است.در برخوردها نهفته ها آشكار مي شود و شست و شو مي شود و در تلاقي و دستگيري همدستي و داد و ستد با خداوند سر مي گيرد.

آنچه كه به علم و بينش و با ذكر و يادآوري، ريشه دوانيده بود، با زيارت و تزاور و التقاء و تلاقي، نقد مي شود و محك مي خورد و زمينه ي جمع هاي بزرگتر و برخوردهاي گسترده تر فراهم مي گردد.جمع ها و اجتماع هايي كه حاصل زياد و بركات بيشتر و در نتيجه مكر شيطان و دسيسه ي مستمر او را به دنبال مي آورد بهترين ها در اين جمع ها مشخص مي شوند كه شانه هاي مهربان و باركشي دارند و


با كرامت و بزرگواري، به تربيت و تكثير همكار و همراه و تقويت ضعف ها و ناتواني ها روي مي آورند، كه حضرت زهرا عليها السلام مي فرمود: «خياركم الينكم مناكبه و اكرمهم لنسائهم».

تحمل در جمع و سركشي و يا باركشي در مجموعه هاي بزرگ مي تواند از خودنمايي و تظاهر و يا از اين تربيت و تكثير و تقويت و تكريم ريشه بگيرد.

از همين جا به بحث چهارم و عامل ديگر احياي امر كه جمع و اجتماع است روي مي آوريم.