بلاء، نقطه هاي ضعف و اسارت را نشان مي دهد.بلاء، بت ها و تعلق ها را مي شكند.چون شهود مي كني كه بت ها شكستني هستند و مي بيني كه پناه گاه هاي تو را مي سوزانند و بر تو آوار مي شوند.بلاء، دل را مي شكند و به اخبات و انخفاض مي رساند كه در لغت مخبت به زمين پايين و فروافتاده مي گويند، زميني كه آب بر آن سوار مي شود و سركشي و ارتفاع ندارد.

اين خاصيت هاي سه گانه و غير از اين ها باعث مي شود كه تو بر بلاء شاكر باشي، نه جزع كني و نه صبور باشي كه طلب و شكر برخوردهاي مناسب تري هستند.

«اللهم لك الحمد حمد الشاكرين لك علي مصابهم». [1] .

و همين است كه امام سجاد عليه السلام مي خواهد تا شكرش بر محروميت ها بيشتر و وافرتر باشد از شكرش بردارايي ها.«اللهم اجعل شكري لك علي ما زويت عني اوفر من شكري اياك علي ما خولتني». [2] .


اگر با اين ديد همراه باشيم تمامي رنج ها و گرفتاري هاي زمان انتظار، نعمت ها و عنايت هايي مي شوند كه شكر و طلب را سزاوار هستند نه صبر و جزع را.

بلاء عامل تمحيص است.آدم ها و حالت ها را غربال مي كند و از يكديگر جدا مي سازد.غربال كفر از ايمان، و كافر از مؤمن و غربال حالت ها و ذلت ها و عزت ها و تعلق و فراغت و توجه و غفلت.