اشك و ندبه مثبت در مصيبت سيدالشهداء و [1] برادران و يارانش شيوه ديگري است كه كارايي بسزايي در جاودانگي نهضت حسيني داشته و مورد تأكيد عترت طاهره بوده است. آن بزرگواران در سوگ امام شهيدان و اصحابش هم خود اشك ريخته و گريه مي كردند [2] و هم ديگران را بر گريه و ندبه و تباكي [3] تشويق مي كردند. زيرا در بسياري از روايات به طرق مختلف به گريستن و گرياندن توصيه شده است. از جمله امام علي بن موسي الرضا - عليه آلاف التحية و الثنا - به ريان بن شبيب (دايي معتصم) فرمود: اگر مي خواهي بر چيزي بگريي، بر حسين بن علي عليه السلام مويه كن چرا كه سر آن بزرگوار از بدن جدا شد. [4] .

اين گونه احاديث انگيزه اي قوي براي شيفتگان امام حسين عليه السلام ايجاد نمود تا خود را از اين بارش مغفرت و ريزش رحمت رحماني محروم نسازند.

اگر اين گريه ها و يادها نبود، چه بسا حادثه نينوا از خاطره ها محو مي شد و يا از طراوت و نشاط مي افتاد. و كسي امروز امام حسين عليه السلام را نمي شناخت و راه حسين گم شده بود.