مرحوم علامه طباطبايي بر اين باور است كه: «دانشمندان و خواص مردم، پيوسته براي محو آثار اين خرافات كه در ارواح عامه مردم جاي گرفته به لطايف الحيل به فعاليت پرداختند تا مردم آگاه و بيدار گردند، ولي اين دردي است كه طبيب را خسته كرده است، زيرا انسان از طرفي در آراي نظري و معلومات حقيقي و خالي از تقليد نيست و از طرف ديگر داراي احساسات و عواطف نفساني است. متأسفم كه به اطلاع خوانندگان برسانم كه دانشمندان تا به امروز معالجه اين درد، پيروزي و موفقيت نيافته اند...[ اما ]راهي كه قرآن مجيد در اين قسمت پيموده است اين است كه:

1- در مرحله آراي نظري به انسان دستور مي دهد كه از آنچه خدا نازل كرده پيروي كنند. هيچ فردي حق ندارد بدون علم يك كلمه سخن بگويد.

2- در قسمتهاي عملي امر مي كند كه افراد در جستجوي عملي باشند كه مورد پسند خدا باشد و نزد او باقي باشد. اگر عمل مطابق خواسته دل هم باشد سعادت دنيا و آخرت (هر دو) در آن است. و اگر حرمان از خواهش دل در كار است اجر عظيمي در نزد خدا دارد كه: و ما عندالله خير و ابقي» [1] .