پديده هاي اجتماعي در مدتي كه باقي هستند حتماً بايد با خواسته هاي بشر تطبيق كنند. بدين معني كه يا خود آن پديده ها خواسته بشر باشند: و يا تأمين كننده خواسته هاي بشر بوده باشند يعني يا بايد بشر خود آنها را بخواهد، از عمق غريزه و فطرتش آنها را بخواهد، و يا بايد از اموري باشند كه هرچند انسان از عمق غريزه آنها را نمي خواهد و خودشان مطلوب طبيعت بشر و هدف تمايلات بشر نيستند اما وسيله مي باشند، يعني وسيله تأمين خواسته هاي اوليه بشر مي باشند و حاجتهاي او را برمي آورند. در ميان خواسته هاي بشر دو جور خواسته داريم. خواسته هاي طبيعي و خواسته هاي غيرطبيعي، يعني اعتيادي. خواسته هاي طبيعي آن چيزهايي است كه ناشي از ساختمان طبيعي بشر است، يك سلسله امور است كه هر بشري به موجب آنكه بشر است خواهان آنهاست و رمز آنها را هم هنوز كسي مدعي نشده كه كشف كرده است. مثلاً بشر علاقه مند به تحقيق و كاوش علمي است، همچنين به مظاهر جمال و زيبايي علاقه دارد، به همدردي و خدمت به همنوع علاقه مند است. امور طبيعي مانند امور غيرطبيعي قابل ترك دادن نيست. [1] لذا به عقيده حكماي اسلامي امر غيرطبيعي دوام پيدا نمي كنند بلكه تنها جرياني كه طبيعي باشد قابل بقا و دوام است. و نهضت امام حسين (ع) چون بر اساس فطرت و خواسته حقيقي انسان شكل گرفته بقا پيدا كرد. و هرگز در طول تاريخ انسانيت گذشت زمان آن را كهنه و بي رنگ نساخته است.