... در بُعد تبلور معنويت هم همين طور است. خيلي ها امام حسين (ع) را بر اين ايستادگي ملامت مـي كـردنـد، آنـهـا مردان بد و يا كوچكي هم نبودند اما بد مي فهميدند و ضعف هاي بشري بر آنها غالب شده بود؛ لذا مي خواستند حسين بن علي (ع) را هم مغلوب همان ضعف ها كنند امـا امـام (ع) صـبـر كـرد و مـغلوب نشد و كساني كه با امام حسين (ع) بودند در اين مبارزه مـعنوي و دروني پيروز شدند و آنها عده اي اندكي بيش نبودند امّا پايداري و اصرار آنها بـر اسـتـقـامـت در آن مـيـدان شـرف، مـوجـب شـد كـه در طول تاريخ هزاران هزار انسان، آن درس را فرا گرفتند و همان راه را رفتند.

اگـر آنـهـا در وجـود خودشان فضيلت را بر رذيلت پيروز نمي كردند، درخت فضيلت در تاريخ خشك مي شد. امّا آنها آن درخت را آبياري كردند. [و اين درخت هنوز و همچنان پايدار و پـربـار اسـت و هـميشه سبز خواهد ماند] و امروز پايداري شما ـ چه در دوران دفاع مقدس و چـه در بـقـيـّه آزمـايـش هـاي بزرگ اين كشور ـ اين فضيلت ها را در زمانه ما ثبت كرد. همين مادري كه در فلسطين جوان خودش را مي بوسد و به طرف ميدان جنگ مي فرستد [نشان مي دهد] كه ملت فلسطين در صف آرايي معنوي در درون خود توانسته اند جانب معنويت را غلبه بدهند و پيروز كنند و اين ملّت [سرانجام] پيروز خواهد شد.