از جمله حالات اصحاب سبط شهيد در صحراي كربلا، حليت خواهي ياران امام حسين (ع) از يكديگر قبل از شهادت، و وصيت كردن و تلاوت قرآن بوده و بيان اين وقايع در تعزيه خوانيهاي آن حضرت، خود تأكيدي است بر حفظ اين آداب؛ چون وقتي دوستداران اهل بيت (ع) مي شنوند كه پسر فاطمه (ع) به هنگام عزيمت به سوي عراق، به برادرش محمد بن حنفيه وصيت مي كند، آنها نيز بر اجراي اين سنت تأكيد مي كنند. امام در وصيتنامه خود مي نويسد: بسم الله الرحمن الرحيم اين است آنچه حسين فرزند علي (ع) به برادرش محمد، (معروف به پسر حنفيه) وصيت كرده است:

همانا حسين شهادت مي دهد كه خدا يكتا و بي همتاست و جز او معبود ديگري نيست و محمد (ص) بنده و رسول اوست كه دين حق را از پيشگاه خداوند آورده است. بهشت و دوزخ حق است. روز رستاخيز بدون شك خواهد آمد و ترديدي در آن نيست. خداوند تمام مردگان را بر خواهد انگيخت. من از روز خود پسندي و گردنكشي و فساد و بيدادگري، قيام نكرده ام، بلكه من براي اصلاح امت جدم و شيعه پدرم علي بن ابيطالب (ع) حركت كردم. هر كس مرا به انگيزه پذيرش حق بپذيرد پس (سر و كار با خداوند است زيرا) حق از آن خداست و هر كس دعوت مرا رد كند، شكيبايي مي كنم تا خداوند ميان من و اين گروه بحق داوري كند و او بهترين داوران است. برادرم اين است وصيت من به تو، موفقيت و پيروزي از طرف خداست. بر او توكل مي كنم و بازگشتن به سوي اوست. سپس امام نامه را پيچيد و پايان آن را با انگشتري خويش مهر فرمود و به برادرش داد. [1] .