بهره برداري نكردن صحيح از فرصت هاي استثنايي و حساس تاريخ و غفلت و يا سستي خواص حق در حضور فعال و به موقع در صحنه هاي سياسي و اجرايي، ضرباتي سخت بر پيكره جامعه اسلامي وارد مي سازد. در فرهنگ روايات ائمه معصومين (ع) بهره گيري مـناسب از فرصت هاي به دست آمده را غنيمت؛ و از دست دادن فرصت هاي طلايي و استثنايي را خسارت جبران ناپذيري مي دانند كه باعث غصه و اندوه مي گردد.

حضرت علي (ع) مي فرمايد:

بادِرِ الْفُرْصَةَ قَبْلَ أنْ تكون غُصَّةٌ [1] .

از فرصت ها استفاده كن پيش از آن كه از دست دادن آنها مايه اندوه شود.

سستي ها و غفلت هايي كه از جانب خواص حق و علماي متعهد و عظيم الشأن در سده هاي اخير تـا آغـاز انقلاب اسلامي صورت گرفته است، لطمات و خسارات جبران ناپذيري را به جامعه مسلمين وارد ساخته است.

حضرت امام درباره سستي و غفلت علما و انديشمندان عصر مشروطيت مي فرمايد:

صـدر مـشـروطـه كـه رفـتند كنار، اشخاصي كه متعهّد بودند، و قبضه كردند مشروطه را آنهايي كه متعهد به اسلام نبودند، اسلام را به آن جا كشاندند كه همه ديديد. اگر صدر مـشـروطـه عـلمـا آمـده بـودنـد در ميدان، مؤمنين آمده بودند، روشنفكرهاي متعهد آمده بودند، و مـسـلمان هاي متعهد آمده بودند و قبضه كرده بودند مجلس را و نگذاشته بودند كه ديگران بيايند مجلس را بگيرند، ما به اين روزگار نمي رسيديم، ما مملكتمان خراب نمي شد، ما عزتمان از بين نمي رفت. [2] .