خواص هيچ گاه بي طرف نبوده و نيستند. ويژگي برجسته آنها جانبداري پيوسته از حق و بـاطـل گـريـزي اسـت. مـقـتـضـاي ايـمـان، جـانـبـداري صـريـح از حـق و سـتـيـز بـا باطل است. امام صادق (ع) مي فرمايد:

اِنَّ مِنْ حَقيقَةِ الاْيمانِ أَنْ تُؤْثِرَ الْحَقَّ وَ اِنْ ضَرَّكَ عَلَي الْباطِلِ وَ اِنْ نَفَعَكَ؛

از حـقـيـقـت ايـمـان آن اسـت كه حق را بر باطل ترجيح دهي، هر چند حق، به زيانت باشد و گرايش به باطل تو را سود رساند.

حـضـرت عـلي (ع) نـيـز يـكـي از ويـژگـي هـاي خـواص را وارد نـشـدن در باطل و خارج نشدن از مدار حق مي دانند.

وَ لاَيَدْخُلُ فِي الْبَاطِلِ وَ لاَيَخْرُجُ مِنَ الْحَقِّ [1] .

خـواص آنـجـا كـه حـق را بـبـينند مي ايستند، حمايت مي كنند و از هيچ مشكلي نمي هراسند. در قاموس خواص بي طرفي معنا ندارد، بي طرفي در برابر حق، همسنگ ستيز با حق است.