انـسـان مـوجـودي اجـتـمـاعـي است و در اثر همياري و همكاري با ديگر همنوعان خود از كار و كوشش آنان نيز استفاده كرده نيازمندي هاي زندگي خود را رفع مي نمايد. جامعه هايي كه از ايـن افـراد بـه وجـود مـي آيـد بـه مـنزله يك انسان بزرگ است و هر يك از افراد مانند عضوي از اعضاي اين انسان بزرگ مي باشد.

هـر يـك از اعـضاء بدن انسان كاري را كه مخصوص به خود او است انجام مي دهد و از منفعت كار خود به علاوه منافع اعضاء ديگر بهره مند مي شود.

وظـيفه افراد اجتماع نيز نسبت به جامعه همان وظيفه اعضاي يك انسان است يعني آدمي بايد مـنـافع خود را در ضمن منافع جامعه بخواهد. اين حقيقتي است كه ما با فطرت خدادادي خود مي فهميم و دين مقدس اسلام نيز كه براساس فطرت و آفرينش استوار است حكم و نظري جز اين نخواهد داشت.