پس از اينكه انسان خداجو و خدامحور نفس خود را به خوبي شناخت آنگاه نوبتِ اين فرا مي رسـد كه استعدادهاي نهفته در وجود خويش را كشف كند و در راه استفاده بهينه از استعدادهاي خداداد و فطري خويش بكوشد و آنها را در مسير الهي به كار گيرد.

(تعليمات اسلامي نشان مي دهد كه اين مكتب مقدس الهي به همه ابعاد انسان اعم از جسمي و روحـي، مـادي و مـعـنـوي، فكري و عاطفي، فردي و اجتماعي توجه داشته است و نه تنها جـانـب هيچ كدام را مهمل نگذاشته است بلكه عنايت خاص به پرورش همه اينها داشته است. پـرورش روح و پـرورش جـسـم تـوأماً مورد توجه اسلام است. همچنين پرورش اراده، حسّ حـقـيـقت جويي، حس پرستش، حسّ جمال و زيبايي طلبي هر يك به نوبه خود مورد توجه عميق اسلام مي باشد.) [1] .