اما عامل سوم كه عامل امر به معروف و نهي از منكر است و ابا عبداللّه عليه السلام صريحاً به اين عامل استناد مي كند. در اين زمينه به احاديث پيغمبر و هدف خود استناد مي كند و مكرر نـام امـر بـه مـعـروف و نـهـي از مـنكر را مي برد. بدون اينكه اسمي از بيعت و دعوت مردم كـوفـه بـبـرد. ايـن عـامـل ارزش بـسـيـار بـسـيـار بـيـشـتـري از دو عـامـل ديـگـر بـه نـهـضـت حـسـيـنـي مـي دهـد. بـه مـوجـب هـمـيـن عامل است كه اين نهضت شايستگي پيدا كرده است كه براي هميشه زنده بماند. براي هميشه يـادآوري شـود و آمـوزنـده بـاشـد. البـتـه هـمـه عـوامـل آمـوزنـده هـسـتـنـد ولي ايـن عـامل آموزندگي بيشتري دارد، زيرا نه متكي به دعوت است و نه متكي به تقاضاي بيعت؛ يـعـني اگر دعوتي از امام نمي شد، حسين بن علي عليه السلام به موجب قانون امر به مـعروف و نهي از منكر نهضت مي كرد. اگر هم تقاضاي بيعت از او نمي كردند، باز ساكت نمي نشست. موضوع خيلي فرق مي كند و تفاوت پيدا مي شود.