پـيـامـبـر اسـلام (ص) بـنـيـان يـك حـكـومـت الهـي را پي ريزي كرد، پيداست كه اگر امام مـعـصومي رهبري سياسي حكومت بعد از پيامبر (ص) را به عهده نگيرد، اين موهبت آسماني بـازيـچـه دسـت هـوسـبـازان و جاه طلبان گشته و دين و حكومت وسيله اي براي رسيدن به مقاصد دنيوي آنها مي شود. نقش امام در اين زمينه، جلوگيري از دستاويز شدن حكومت الهي پيامبر (ص) توسط افراد پست و هدايت مردم و سازماندهي نيروها و استعدادهاي جامعه به سـوي يـك زنـدگـي شـرافـتـمـندانه و الهي است تا بيشترين استفاده را از امكانات موجود ببرند.

امام رضا (ع) در اين زمينه چنين فرمود:

امامت، زمامداري دين و نظام مسلمانان و موجب صلاح دنيا و عزّت مؤمنان است، تماميّت نماز و زكـات و روزه و حـج و جـهـاد بـه امـام اسـت و زيـادي فـيء [1] .

و صـدقات (ماليات اسلامي) و جريان حدود و احكام و منع مرزها و اطراف (كشور اسلامي از دستبرد ظالمان) با وجود امام امكان پذير است. [2] .

[1] غـنـايمي که مسلمانها بدون جنگ به دست آوردند در فقه اسلامي (فيء) ناميده مي شود. (تفسير نمونه، ج 23، ص 502.)

[2] اصـول کـافـي، ج 1، ص 200، نـشـر دارالصعب دارالتعاريف للمطبوعات، چاپ چهارم.