ائمه ما در صدر اسلام با برقراري اين مراسم خواسته اند مبارزه با ظلم را زنده نگاه دارند و اجتماع مسلمانان را تحت پرچم الهي و تفكر توحيدي گرد آورند و حفظ

نمايند.

در آن روزها حاكمان اموي و عباسي بر مسند قدرت بودند و امتي اندك پيرو ائمه. ائمه براي رويارويي با چنين قدرتهاي ستمگر، بايد امت اندك را سازماندهي مي كردند و بهترين وسيله براي جمع آوري امت و رساندن پيامها و تبليغ، همين عزاداريها بود. امت شيعه نيز هر ساله با برپايي اين مراسم، حضور خود را در صحنه هاي سياسي، مذهبي اعلام داشته اند و مي دارند. در همه حال، شعار امت مسلمان، فداكاري در ميدان و تبليغ در خارج ميدان است.

حركت دسته هاي عزاداري، در حقيقت، راهپيمايي با محتواي سياسي است و نوحه خوانيها و سينه زنيها رمز پيروزي ماست. مجالس عزا، عامل هماهنگي ميان امت مسلمان در برابر دشمنان است. نمود ارزشگذاري ديگر مراسم عاشورا، گريه است. گريه در عزاداريها موجب برانگيختن ترس در ظالم است. اين گريه ها، گريه بر مظلوم است، فرياد در مقابل ظالم است. گريه در اين مجالس، مبارزه اي سياسي، رواني و انساني است. گريه بر شهيد حفظ نهضت شيعه است. اين گريه ها ملت را به مكتب اسلام و انهدام ظلم و تقويت مظلوم نزديكتر مي كند.

«ما ملت گريه سياسي هستيم ما ملتي هستيم كه با همين اشكها سيل جريان مي دهيم و خرد مي كنيم، سدهايي را كه در مقابل اسلام ايستاده است.» [1] امام خميني «ره».