قيام امام حسين (ع) خط بطلاني بر عقيده جدايي دين از سياست است. امام درس مقاومت در مقابل ظلم و ستم و حكومت جابران را آموختند. حرف امام، در هميشه تاريخ، حرف روز است.

ائمه ما در صدر اسلام براي حفظ دين نياز به سازماندهي امت اندك خود داشتند و عزاداري بهترين وسيله در اين راه به شمار مي آمد. گريه در عزاداريها مبارزه اي سياسي رواني و انساني است كه ظلم را منهدم و مظلوم را تقويت مي كند. نتايج حاصل از عزاداريها، سازندگي فرد و جامعه است. ساختن جوانان و مادران شجاع و با ايمان، سازماندهي امت مسلمان و بالاخره زايش روزهاي تاريخي اسلام.

تاريخ شروع عزاداريها به زمان معزالدوله ديلمي مي رسد. او پس از تسلط بر بغداد و خليفه عباسي در سال 352 ه. ق دستور بر پايي عزاداري براي سيدالشهدا را داد و دولت صفويه با رسمي كردن مذهب شيعه در گسترش اين مراسم نقش مؤثري داشت. اقدامات رضا خان در قبل و بعد از رسيدن به قدرت و واكنش حكومت محمد رضا پهلوي در مقابل عزاداريها بيانگر اين مطلب است و بالاخره پيروزي انقلاب، مديون همين عزاداريهاست.

ادبيات فارسي از طريق مقتل نويسي، مرثيه سرايي و تعزيه گرداني در پربارتر كردن اين مراسم، خدمات شاياني انجام داده است.

عزاداري، ميتينگ و فريادي براي احياي مكتب سيدالشهدا (ع) - امام خميني «ره».



ياران عزاي كيست كه دلها پر از غم است

جن و ملك به ماتم او ديده پر غم است



نه گنبد سپهر ازين ماجرا خم است

باز اين چه شورش است كه بر خلق عالم است



باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است