و گاه شود كه مؤلف كتاب به جهت اظهار طول باع، و كثرت تبحر و اطلاع، و داشتن كتاب بي حصر و احصاء و جامعيت كتاب، هركس هر چه در هر كتابي نوشته ضبط كند و در آن جا ثبت نمايد و از مفاسد عظيمه مترتبه بر آن غفلت نمايد. واهون آن مفاسد، سخريه و استهزاء بيگانگان از دين و ايمان است بر متناقضات و اكاذيب واضحه جمع شده در آن و تمسك كردن ايشان به خرابي جمله از اخبار موجوده در آن كتاب، بر خرابي و بي پايه اي ساير اخبار اماميه.

چنان كه گاهي خود اين جماعت بيگانه بعضي كرامات از بقاع مطهره ائمه طاهرين عليهم السلام جعل كنند و نشر دهند، و بعد از مدتي معلوم شود دروغ و بي اصل بود. و غرضشان از اين افترا نشر و ظهور، خلاف نماياندن به عوام كالانعام است كه ساير كرامات و معاجز كه اين طايفه براي ائمه خود نقل كنند، همه از اين رقم است. پس چنين مطالب واهيه و اخبار بي اصل و پايه را در كتاب درج كردن و به دست خود، دشمن را بر خود چيره و مسلط كردن، خلاف عقل و ديانت است. و از اين رقم كتاب است جمله از مؤلفات آقايان برغاني [1] قزويني رحمهم


الله ولكن در بعضي از آنها كار را بر ناظر بصير سهل كردند؛ زيرا كه در آنها مأخذ روايات و حكايات را ذكر مي كنند لهذا معتبر و غير معتبر آن معلوم و صحيح از سقيم جدا مي شود. و آنچه بي مأخذ است يا از ذكر آن از كثرت بي پايه اي شرم كنند، آن رقم را به لفظ «به روايتي» و «در روايتي» و «بعضي گفتند» و امثال اينها بيان مي كنند پس سبب اغراء ناظرين نشدند. ولكن بهتر آن بود كه اصلا متعرض نشوند؛ چه هر ناظري بهره اي از تميز ندارد. لهذا علماي درستكار از آن روايات اعراض كردند با داشتن يا ديدن آن مأخذ و اشتغال به تأليف در تمام عمر.


و گاه شود مؤلف كتاب از كثرت اخلاص و شوق نشر فضايل و گريستن بر مصائب سادات انام عليهم السلام با داشتن قوه تميز صحيح از سقيم، التفاتي به آنها نداشته و فرقي بين آنها نگذاشته؛ چه غرض او عظم دادن و بزرگ شمردن آن مصائب و سوزانيدن قلوب است. پس هر چه سبب آن باشد به قول بعضي از ظرفاء اين طايفه خوش آمد. بلكه كار را به آنجا رساند ه اخبار واهيه و حكايات كاذبه را به ذكر پاره اعتبارات ضعيفه و نكات سخيفه و استحسانات بارده به اعتقاد خود محكم كرده در اعداد احاديث معتبره درج نمايد.