در زمـيـنـه يـاري حـق و دفـاع از مظلوم و حمايت از اهل بيت پيامبر(ع)، كه وظيفه همه مسلمانان است، سـيـدالشـهـدا(ع) مـردم را بـه ايـن فـريضه فرامي خواند، حتّي در اين باره از عبيدالله بن حرّ جـعـفـي هـم كـه از كـوفـه و جـريانات آن خود را كنار كشيده بود، نمي گذشت. در خطبه اي كه حضرت، خطاب به حرّ در ديداري كه در خيمه آن حضرت داشت فرمود، چنين مي خوانيم:

(اي حـرّ! مـي دانـي كـه خـداونـد نـسـبت به گناهان گذشته ات تو را مؤاخذه خواهد كرد. بيا و با توبه، خطاهاي گذشته را بشوي، من تو را به نصرتِ ما خاندان پيامبر فرامي خوانم. اگر حق ما را دادند كه مي پذيريم، اگر ندادند و با ما به ستم رفتار كردند، تو از ياران من براي طلب حق خواهي بود.) [1] .

سـيـدالشـهـدا(ع)، مـرگ در راه حـق و احـيـاي آن را زندگي مي شمرد و در اين راه باكي از شهادت نداشت. اين سخن اوست كه:

(ما اَهْوَنَ الْمَوْتُ عَلي سَبيلِ نيلِ الْعِزّ وَ اِحْياءِ الْحَقِّ) [2] .

چه آسان است مرگ در راه رسيدن به عزت و زنده كردن حق.

مـرگ بـراي حـق، در راه حـق و شـهـادت در ايـن راه، عـزّت است و انسان را شجاعت و بي باكي مي بـخـشـد. آنگونه كه عليّ اكبر، پس از خوابي كه امام حسين (ع) در راه كربلا ديد، از او پرسيد: مـگـر مـا برحق نيستيم؟ فرمود: چرا. گفت: پس ما از مرگ در راه حق، باكي نداريم (يا اَبَتِ اِذاً لا نُبالي نَمُوتُ مُحِقّينَ) [3] .