ديـن، جـز آنـچـه در آيـات و روايـات آمـده اسـت، بـايـد در (صـحـنـه عـمـل) جـامـعـه اسـلامـي تـجـسـّم يابد. صِرف انتساب به دين، بي آنكه در متن زندگي فردي و اجتماعي مسلمانان حضور كارساز داشته باشد، كافي نيست وگرنه همان (اسلام شناسنامه اي) خواهد بود.

بعلاوه با گذشت زمان، اغلب ظواهري از يك حركت انقلابي و نمودهايي سطحي از آن باقي مي ماند و اهداف اصلي و درونمايه حقيقي آن متروك و منزوي يا كمرنگ مي شود و در بدترين شرايط، بـرخـي (بـدعت)ها جايگزين (سنّت) ها مي شود و روح دين مسخ گشته، اسكلتي بي جان باقي مي ماند.

در ايـنـجا رسالتِ (احياگري) و (بدعت ستيزي) پيشوايان ديني و عالمانِ ربّاني ايجاب مي كند كـه در جـهـت زنـده سـاخـتـن دوبـاره شـعارها، اهداف و جوهره اصلي دين، قيام و اقدام كنند و بدعتها و بـدعـتـگـزاران را بـشـنـاسانند تا راه دين، بي ابهام و بي غبار، باقي بماند و روندگان اين صراط، به حيرت و ضلالت گرفتار نشوند.

امامان شيعه، يكايك رسالتِ احياگري دين را داشته اند و هر يك از مظاهر اسلام را كه از ياد مي رفته يا تحريف مي شده است، در چهره راستين و بي تحريفش مي نمايانده اند. حتّي درباره امام زمـان (ع) نـيـز تـعـبـيـر (مـحـيي شريعت) و از بين برنده (بدعت) به كار رفته است و در دعا از خـداوند مي خواهيم كه به دستِ آن منجيِ موعود، آنچه را كه به دست ظالمان از معالم و نشانه هاي ديـن و ديـنـداري از مـيـان رفـتـه ومـرده اسـت، زنده سازد: (وَ أحْيِ بِهِ ما اَماتَهُ الظّالِمُونَ مِنْ مَعالِمِ ديـنـِكَ). [1] در دعـاي ديـگـري خـواسـتـار ظهور آن حضرت و احياء سنّتهاي پيامبران و تجديد ابعاد از ميان رفته دين و احكام تغيير يافته مي شويم. [2] .

عـاشـوراي حـسـيـني، برنامه اي احياگرانه نسبت به دين و جلوه هاي گوناگون آن بود، تا در سـايـه بذل خون و نثار جان، دين برپا شود و سيره پيامبر اسلام (ص) سرمشق عملي مسلمانان گردد. وعزّت دين خدا به جامعه بازگردد. [3] .

تـلاش و بـرنـامـه هـاي احـيـاگـرانـه ائمـه مـعـصـومـيـن (ع) و پـيروانشان در احياگري نسبت به اصـل حـادثـه عـاشورا وارزشهاي آن و مقابله با سياستِ دشمن در كتمان واقعه و مسخ جريان و به فـرامـوشـي سـپـردن خـونهاي مطهّر عاشورايي، برنامه ديگري در راستاي دين احياگري است وپـيـامـش، ضـرورت تـبـيـين اهداف و روشنگري اذهان و زنده نگهداشتن شعائر و حماسه ها و يادها و خاطره هاست.