انـسـان پـيوسته نيازمند تذكّر و يادآوري است. غفلت از اهداف و آرمانها سبب در افتادن انسان به ورطه هاي شوم و لاابالي گري مي شود. مردم عصر امام حسين (ع) چنان در زندگي روزمرّه غرق شـده بـودنـد كـه اهـداف والاي ديـن و ارزشـهـاي مـتـعـالي مـكـتـب و رسـالتـي را كـه در قبال دين خدا داشتند، از ياد برده بودند. مجاهدات صدر اسلام و آن همه خونهاي پاك شهدا از ياد رفـتـه بـود. دشـمـنـان نـيـز از هـمـيـن غـفـلت سـوءاستفاده كرده، بر آنان سوار شدند و با به كارگرفتن نيروي مردم در زدودن حق ومقابله با امام معصوم، به ميدان آمدند. سيدالشهدا(ع) نيز پـيـوسـتـه مـي كـوشـيـد تـا پرده هاي غفلت را از برابر ديده و فهم و درك آنان كنار بزند. در سخنرانيهايش در روز عاشورا بر غفلت زدايي تكيه داشت و به سپاه دشمن مي فرمود كه شما ما را بـه فـريـادرسي خواستيد، آمديم، اينك شمشير اسلام را به روي خود ما كشيده ايد؟ آتشي را كـه مـا عـليـه دشـمـنـان خـود و شـمـا افروختيم، برضد ما برافروخته ايد؟ با دشمنان دين خدا بر ضدّ اولياء الهي همدست شده ايد.... [1] .