بـا آنـكـه شـهـيـد نـيز جان مي دهد و كشته مي شود، امّا از نوعي حيات برتر برخوردار مي شود و بـه تـعـبـيـر قـرآن، زنـده جـاويـد مـي شـود و نـزد خـداونـد، روزي مـي خـورد: (... بـَل اَحـْيـاءٌ عـِنـْدَ رَبِّهـِمْ يُرْزَقُونَ) [1] براي همه، جان دادن لحظه پايان زندگي محسوب مي شود، اما براي شهدا، نه تنها لحظه پايان نيست، بلكه آغاز مرحله اي متعالي تر و برخوردار از رزق پروردگار است.

آنـان كـه در راه خـدا زنـدگي خود را فدا مي كنند، به (زندگي بي مرگ) دست مي يابند. به تعبير امام خميني (قدس سرّه):

(شهادت در راه خداوند، زندگي افتخارآميز ابدي وچراغِ هدايت براي ملّتهاست.) [2] .

اگـر انـسـانـهـا در دوران حـيـات مـادّي، مـنشاء اثر و حركت و بيداري و ارشادند، مرگ شهيدان همين تـأثـيـر را دارد و جـان بـاخـتـگـان راه خـدا، پـس از شـهـادت نـيـز هـمـچـنـان مشعل هدايت و راهگشاي انسانها و الهام بخش حركت اند اين نيز نوعي زندگي بي مرگ است كه از عاشورا مي توان الهام گرفت. باز به تعبير حضرت امام درباره اين زندگانيِ بي مرگ:

(ايـنـك مـا شـاهد آنيم كه سبكبالان عاشق شهادت، بر توسن شرف وعزّت به معراج خون تاخته انـد و در پـيـشـگـاه عـظـمـت حـق و مـقام جمع الجمع به شهود و حضور رسيده اند و بر بسيط ارض، ثـمـرات رشـادتها و ايثارهاي خود را نظاره مي كنند كه از همّت بلندشان جمهوري اسلامي ايران پايدار و انقلاب ما در اوج قلّه عزّت و شرافت، مشعلدار هدايتِ نسلهاي تشنه است و قطرات خونشان سيلابي عظيم و طوفاني سهمناك را برپا كرده است.) [3] .

خداوند، بقاي نام و ياد شهيدان را تضمين كرده است. ماندگاري راه و رسم شهداي كربلا نيز در هـمـيـن مـسـيـر اسـت. فـرداي عـاشورا كه اسراي اهل بيت را از كربلا كوچ مي دادند، امام سجاد(ع) بـسـيـار بـي تـابـي مي كرد. زينب كبري او را دلداري و مژده مي داد كه مردمي به دفن اين اجساد مـطـهـر خواهند شتافت و در كربلا نشاني برافراشته خواهد شد وآثار قبر حسين (ع) با گذشت شـب و روز هـرگـز مـحـو و نـابـود نـخـواهـد گشت وعلي رغم تلاش سخت سردمداران كفر و پيروان گمراهي براي محو آن، پيوسته آثار آن برجسته تر و والاتر خواهد شد. [4] .

حـضـرت زيـنـب، بـار ديگر در شام و بارگاه يزيد، به همين نكته اشاره فرمود و در سخنراني پـرشـور و افـشـاگـرانـه اش بـعـد از بـرشـمـردن جـنـايـتـهـاي سـپـاه يـزيـد و دشـمـنـان اهل بيت، خطاب به آن طاغوت كرد و فرمود:

(فـَكـِدْ كـَيـْدَكَ وَ اسـْعَ سـَعـْيـَكَ وَ نـاصـِبْ جـُهـْدَكَ فـَوَاللّهِ لا تـَمـْحـُو ذِكـْرَنـا وَ لاتـُمـيـتُ وَحْيَنا...) [5] .

هـرچه مي تواني نقشه بكش و تلاش كن و بكوش، به خدا سوگند ياد ما محوشدني نيست و وحيِ ما را هم نمي تواني از ميان برداري!