اسلام دين تولي و تبري است. در برابر محبت و دوستي باخاندان پيامبر (ص) و امام حسين (ع) مسأله برائت و بي زاري از دشمنان و قاتلان آن حضرت قرار دارد.

لعنت، اوج تنفر و انزجار از باطل و ستم و چهره هاي زشت و پليد است. لعنت نشان گر بي تفاوت نبودن در برابر جنايت كاران است. لعنت يعني بغض و كينه مقدس، براي حركت در مسير مبارزه با ظالمان.

اهميت لعن و نفرين قاتلان امام حسين (ع) تا آن جا است كه در بسياري از زيارات ها و ادعيه، تقرب به ائمه و سيدالشهدا (ع) با محبت آنان در كنار برائت و نفرت از دشمنان آنان ذكر شده است؛ از جمله، در زيارت عاشورا آمده است:

«يااباعبدالله! اني اتقرب الي الله و الي رسوله و الي اميرالمؤمنين و الي فاطمة و الي الحسن و اليك بموالاتك و بالبرائة ممن اسسّ اساس ذلك». [1] .

در روايات بسياري بر لعن قاتلان امام حسين (ع) تأكيد شده و براي آن، اجر و پاداش تعيين گرديده است؛ از جمله:

«ما من عبد شرب الماء فذكر الحسين و لعن قاتله الا كتب الله له مأة حسنة...»؛ [2] .

يعني هر بنده خدا كه به هنگام نوشيدن آب، از حسين ياد و بر قاتلانش لعنت كند، خداوند صد حسنه برايش مي نويسد.

در روايت ريان نيز آمده است:

«عن الرضا (ع) في حديث...يا ابن شبيب! ان سرّك ان تسكن الغرف المبنية في الجنة مع النبي (ص) فالعن قتلة الحسين»؛ [3] .

ريان! پسر شبيب از امام رضا (ع) در حديثي طولاني نقل مي كند كه فرمود: اي پسر شبيب! اگر سكنا گزيدن در غرفه هاي ساخته شده در بهشت، در جوار رسول خدا تو را خوشحال مي كند، پس قاتلان امام حسين و جنگجويان با آن حضرت را نفرين كن.

در هر صورت، برائت و بي زاري از دشمنان امام حسين (ع) در هر حالي، به ويژه پس از نوشيدن آب، بر اساس اين روايات از جمله مستحبات مسلّم در فقه شيعه است و اين فرهنگ، در جان و روان مردم رسوخ كرده است. بي شك، مهم ترين اثر و حكمت اين حكم شرعي، تداوم نهضت كربلا و احياي آن حركت است.