از واژه هاي پر معنا، كلمه «فرات» است. شيعيان با شنيدن كلمه فرات صحنه هاي بسيار حزن آوري به ذهنشان خطور مي كند. از ائمه اطهار عليهم السلام نيز روايات فراواني در باره اهميت و فضيلت رود فرات نقل شده است. صاحب كامل الزيارات بابي را با عنوان «فضل الفرات و شربه و الغسل فيه» گشوده و در آن هفده روايت را در اين باره نقل كرده است؛ ازجمله:

«عن ابي الجارود، عن ابي جعفر عليه السلام قال: لوان بيننا و بين الفرات كذا و كذا ميلاً لذهبنا اليه و استشفينا به»؛ [1] .

يعني امام باقر (ع) مي فرمايد: اگر ميان ما و آب فرات، فاصله زيادي نيز باشد، هر آينه به آن جا مي رويم و با آب فرات، طلب شفا مي كنيم.

همان گونه كه بيان شد، روايات دراين باره فراوان است. بي گمان، ارزش دادن و اهتمام ائمه اطهار (ع) به فرات، بعد سياسي داشته است و آنان با ترغيب و تشويق به توجه آب فرات،خواسته اند خاطرات فرات و ستم هايي كه در سرزمين كربلا به اهل بيت شده است رازنده نگه دارند.