بازگشت

استحباب ياد حسين به هنگام نوشيدن آب


از جمله مستحبات، ياد امام حسين (ع) و دعا پس از نوشيدن آب است. در اين باره، چندين روايت نقل شده است؛ از جمله، امام صادق (ع) به داود رقي مي فرمايد:

«اني ماشربت ماءً بارداً اِلّا و ذكرتُ الحسين»؛ [1] .

يعني من هيچ گاه آب سردي را ننوشيدم، مگر اين كه حسين را ياد كردم.

ابن قولويه بابي را باعنوان «ثواب في شرب الماء و ذكر الحسين و لعن قاتله» [2] گشوده است و در آن، همين روايت داود رقي را با اندكي اختلاف در مضمون، در آن نقل كرده است:

«عن داود الرقي قال كنت عند ابي عبدالله (ع) اذا استسقي الماء... فما من عبد شرب الماء فذكر الحسين (ع) و لعن قاتله الاكتب الله له مأة الف حسنة و حط عنه مأة الف سيئة و رفع له مأئة الف درجة و كانما اعتق مائة الف نسمة...»؛ [3] .

يعني داود رقي مي گويد: در محضر امام صادق (ع) بودم، چون آب نوشيد... (فرمود) هيچ بنده اي از بندگان خدا نيست كه پس از نوشيدن آب، حسين (ع) را ياد و قاتلش را نفرين كند مگر اين كه خداوند برايش صدهزار حسنه بنويسد و صدهزار بدي را محو سازد و صدهزار درجه به او بدهد و مانند آن باشد كه صدهزار بنده را در راه خدا آزاد كرده است.

روايات و سيره عملي ائمه، به ويژه امام سجاد (ع) نشان گر اهميت اين مسأله است. در سيره و زندگي امام سجاد (ع) آمده است كه آن حضرت، هرگاه نگاهش به آب مي افتاد، اشكش جاري مي شد و مي فرمود:

«قتل ابن رسول الله عطشاناً»؛ [4] يعني فرزند رسول خدا تشنه كشته شد.

و يا هر گاه قصابي را مي ديد كه مي خواهد گوسفندي را ذبح كند، مي فرمود:«آيا او را آب داده ايد؟ او را آب دهيد». سپس مي فرمود:«پدرم را با لب تشنه شهيد كردند».

در هر صورت، با توجه به وعده اي كه در اين روايات داده شده، مي توان گفت كه ياد امام حسين (ع) پس از نوشيدن آب مستحب است و بي شك از جمله حكمت هاي اين حكم، زنده نگه داشتن نهضت عاشورا است.


پاورقي

[1] شيخ صدوق، امالي، ص 122.

[2] کامل الزيارت، باب 34، ص 212.

[3] همان، ح 1.

[4] لهوف، ص 209.