معمولاً مديران نمي توانند با دانش مديريت، نقش رهبري كه همانا توليد معنويت و انسانيت در سازمان است، جامه عمل بپوشانند؛ زيرا مديريت يك دانش آموختني است، ولي رهبري يك امر دروني و اخلاقي است. به عبارت ديگر صفت رهبري به آساني قابل تحقق در مديران نيست، مگر با خودسازي و به كار گرفتن دستورالعمل هاي انساني از مكتب اسلام در تمام زندگي فردي و اجتماعي يا سازماني. از اين رو مدير در نقش رهبري، كسي است كه بتواند در افراد تحت سرپرستي خود نافذ و مؤثر باشد و براي شناخت اين شايستگي در مديران، بايد به ويژگي هاي زير توجه داشت:

1. ايمان صحيح و قوي؛

2. اعتماد به نفس؛

3. جرأت انتقاد از خود و حق پذيري؛

4. قضاوت صحيح؛

5. خوشرويي و توانايي ايجاد روابط اجتماعي فعال؛

6. قاطعيت و جرأت اجراي مصوبات و مقررات سازمان؛

7. قدرت تدبير و برنامه ريزي؛

8. متعادل بودن؛

9. ايثارگري و از خودگذشتگي؛

10. ثبات و همت در اجراي برنامه ها؛

11. انعطاف پذيري و مهلت جبران لغزش را به كاركنان دادن؛

12. فعّال و خستگي ناپذير بودن. [1] .