ابي عبدالله حسين بن حمدان الخصيبي الجنبلايي [1] (متوفي 334 هجري) در حلب به دنيا آمد. وي در دوران سيف الدوله حمداني شيعي، حاكم حلب و رقه مي زيست كه ارادت فراواني به ائمه اطهار داشته و بسياري از بناهاي معروف و منسوب به شيعه در حلب يعني مقام و مشهد الحسين (ع)، مسجد النقطه، مقام مشهد المحسن بن الحسين (ع) ساخته ي اوست. از لحاظ اعتقادي، نجاشي خصيبي را فاسد العقيده و مذهب دانسته است و كتابهايي نيز به وي منسوب مي دارد از «جمله كتاب الاخوان، كتاب المسائل، تاريخ الائمه و كتاب الرساله تخليط» [2] در حقيقت بايد گفت حسين بن حمدان يكي از غاليان شيعه بوده و طرفداران بسياري نيز در كرمانشاه، كرند، پل ذهاب، زنجان، قزوين و حومه تهران داشته است. ابن الغضائري وي را دروغگو و فاسد المذهب دانسته كه به نوشته هاي او توجهي نمي شود [3] ولي محسن الامين او را از فقهاي اماميه دانسته است. [4] يكي از كتابهاي او كه در اين مبحث مورد نقد و بررسي قرار مي گيرد «هداية الكبري» است كه در شرح زندگي ائمه معصومين و بويژه معجزات آنان نگاشته شده كه در مؤسسه البلاغ بيروت در سال 1411 قمري به چاپ رسيده است. وي در مورد قيام حسين (ع) پنج گزارش مفصل نقل مي كند كه با دو يا سه واسطه به امام باقر (ع) و امام صادق (ع) مي رسد. بدين صورت ابوالحسين الفارسي - ابي بصير - امام باقر (ع) و يا احمد بن عبدالله بن صالح - محمد بن عبدالرحمان - هارون بن خارجه - ابو عبدالله الصادق (ع) اين پنج روايت دقيقا شرح امور غريب و عجيبي است كه بيانگر تصرف بي قيد و شرط امام حسين (ع) در نظام هستي و يا علم غيب نامحدود و مطلق اوست كه تنها غاليان شيعي چنين پنداشتي از ائمه دارند.