ابوهارون گويد: نزد امام صادق عليه السلام رفتم حضرت فرمود: اي ابا هارون، برايم (از مصيبت) حسين بخوان، من شروع كردم شعري خواندن حضرت فرمودند: همچنانكه خودتان مي خوانيد، همچنانكه در سر قبر او مي خوانيد، (معلوم مي شود كه در زمان امام صادق عليه السلام مجالس روضه آنهم با شور و حال رائج بوده است) يعني با سوز و حال بخوان، من هم شروع كردم بخواندن

يك شعر خواندم، حضرت گريان شد، من ادامه ندادم، حضرت فرمود: بگذر، سپس فرمود: برايم بيشتر بخوان برايم بيشتر بخوان، من ادامه دادم، حضرت گريست، بانوان نيز مضطرب شدند و شور گرفتند، وقتي آرام شدند حضرت گويا (بعنوان جايزه و پاداش به اين مداح اهل البيت) فرمود: اي اباهارون هر كه براي حسين شعر بگويد و ده نفر را بگرياند بهشت براي اوست، سپس حضرت تعداد را يكي يكي كم نمود تا اينكه فرمود: هر كه براي حسين شعر بگويد و يك نفر را بگرياند، بهشت براي اوست، سپس فرمود: هر كه حسين را ياد كند و گريان شود، بهشت براي اوست. [1] .

مؤلف گويد: اين حديث شريف نكات ارزنده اي در بردارد و شيعيان را تشويق مي كند، تا هر چه مي توانند جلسه روضه تشكيل دهند، شعرا تا مي توانند در رثاي حضرت شعر بسرايند، مردم به ياد حضرت باشند و بگريند، مداحان اهل البيت در جلسات با شور و حال، روضه بخوانند، و سعي كنند مردم را در مصيبت سيدالشهداء منقلب كنند و بگريانند، و از روايات بدست مي آيد كه اين روش اهل بيت عليهم السلام بوده است و از فرصتهاي گوناگون براي اقامه عزاي سيدالشهداء استفاده مي كردند گاهي كه مداحان همانند ابي عماة متشد و يا جعفر ابن عفان و يا عبدالله ابن غالب و يا ابي هارون مكفوف و يا دعبل خزاعي بر امام صادق عليه السلام و امام رضا وارد مي شدند، حضرت مي فرمود: برايم روضه حسين را بخوان.