ما عزادار حسينيم

امام صادق عليه السلام در حديثي فرمود: اي زرارة، آسمان چهل صبح بر حسين خون گريست، زمين چهل بامداد با سياهي بر حسين گريست، خورشيد چهل بامداد با كسوف و قرمزي گريست، كوهها پاره پاره شد، درياها منفجر شد و ملائكه چهل صبح بر حسين گريستند.

هيچ زني از ما (اهل البيت) خضاب نكرد، آرايش نكرد و زينت ننمود مگر وقتي كه سر عبيدالله ابن زياد را آوردند (در زمان امام سجاد، عبيدالله توسط سپاه مختار كشته شد، و سر او را نزد حضرت سجاد فرستادند)

هيچ زني از ما (اهل البيت) خضاب نكرد، آرايش نكرد و زينت ننمود مگر وقتي كه سر عبيدالله ابن زياد را آوردند (در زمان امام سجاد، عبيدالله توسط سپاه مختار كشته شد و سر او را نزد حضرت سجاد فرستادند)

و ما زلنا في دمعة بعده، ما همواره بعد از حسين گريان اوئيم، جد من (امام سجاد) هر گاه حسين را ياد مي كرد چنان مي گريست كه محاسن حضرت از اشك پر مي شد، هر كه مي ديد نيز دلش ‍ مي سوخت و گريان مي شد. الحديث



اي ز داغ تو روان خون دل از ديده حور

بي تو عالم همه ماتمكده تا نفخه صور



ديده ها گو همه دريا شو و دريا همه خون

كه پس از قتل تو منسوخ شدآئين سرور



جان فداي تو كه از حالت جانبازي تو

در طف ما ريه از ياد بشد شور نشور



قدسيان سر به گريبان به حجاب ملكوت

حوريان دست به گيسوي پريشان زقصور



غرق درياي تحير ز لب خشك تو نوح

دست حسرت به دل از صبر توايوب صبور



مرتضي با دل افروخته لا حول كنان

مصطفي با جگر سوخته حيران وحسور