پس از جريان عاشورا، ائمه اطهار عليهم السلام و به دنبال آن شيعيان ايشان، با تمام تلاش در حفظ دست آورد عاشورا تلاش نمودند.

و عاشورا را بعنوان روز عزاي آل محمد و روز مصيبت بزرگ اهل البيت معرفي كرده اند، تشويق و ترغيب در زيارت سيدالشهداء، و برقراري مجالس عزا و گريه و زاري بر حضرت، و طلب شفا از تربت پاك ايشان و مسائلي از اين قبيل، نشانگر همين مسأله است.

ائمه مكرر سفارش مي كردند و خود نيز اقدام مي كردند بر اينكه عزاي حسيني، هر سال و هر چه با شكوه تر برگزار شود، و دستور دادند تا عاشورا بعنوان روز مصيبت و عزاي عمومي اعلام شود و امام رضا عليه السلام فرمود: هر كه روز عاشورا، كار كردن را رها كند - كار را تعطيل كند - خداوند نيازهاي دنيا و آخرت او را برآورده كند، و هر كه روز عاشورا را روز مصيبت و خون و اندوه و گريه قرار دهد، خداوند روز قيامت را روز شادماني و سرور او قرار مي دهد و بواسطه ما چشمش در بهشت روشن مي گردد، و هركس روز عاشورا را روز بركت نامد و براي منزل چيزي در آن روز ذخيره كند، در آن پس انداز بركت نبيند و روز قيامت با يزيد و عبيدالله و عمر ابن سعد - لعنهم الله - در درك اسفل محشور خواهد شد. [1] .