حضرت آيت الله شيخ جواد ابن شيخ مشكور، از بزرگان علماء و فقهاء نجف اشرف و مرجع تقليد جمعي از شيعيان عراق بود كه در سال 1337 رحلت نمود.

آن مرحوم در شب 26 ماه صفر سال 1336 در نجف اشرف در خواب حضرت عزرائيل را مي بيند، پس از سلام از او مي پرسد از كجا مي آئي؟ مي فرمايد: از شيراز و روح ميرزا ابراهيم محلاتي را گرفته ام، شيخ مي پرسد: روح او در برزخ در چه حاليست؟ مي فرمايد: در بهترين حالات و در بهترين باغهاي عالم برزخ، خداوند هزار فرشته مأمور كرده كه از او فرمان مي برند، گفتم: براي چه كاري شايسته چنين مقامي شده است؟ آيا بخاطر مقام علمي و تدريس و تربيت شاگرد؟ فرمود: نه، گفتم: بخاطر نماز جماعت و رساندن احكام به مردم؟ فرمود: نه، گفتم: پس براي چه؟ فرمود: جهت خواندن زيارت عاشورا. (مرحوم ميرزاي محلاتي در سي سال آخر عمرش زيارت عاشورا را هيچ روزي ترك نكرد و اگر روزي بخاطر بيماري يا امر ديگري نمي توانست بخواند، نايب مي گرفته است).

آن عالم بزرگوار از خواب برخاسته فردا به منزل آيت الله ميرزا محمد تقي شيرازي مي رود و خواب خود را نقل مي نمايد،

آيت الله شيرازي گريان مي شود، علتش را مي پرسند، مي فرمايد: ميرزاي محلاتي از دنيا رفته است و ايشان استوانه فقه بود،

يكي گفت: اين خوابي بوده كه واقعيت آن معلوم نيست، ايشان فرمود: بله خواب است اما خواب شيخ مشكور است نه افراد معمولي، فرداي آن روز بوسيله تلگراف خبر فوت ميرزاي محلاتي از شيراز به نجف اشرف مي رسد و راست بودن آن خواب آشكار مي گردد.

اين داستان را جمعي از فضلاء نجف اشرف از مرحوم آيت الله سيد عبدالهادي شيرازي - ره - كه در منزل آيت الله شيرازي و آمدن آيت الله مشكور و نقل خواب خود حضور داشته است نقل نمودند. [1] .