آري يزيد با آن صفات زشت و رذائل اخلاقي، در سال اول حكومت خود، سرور جوانان بهشت، ابو عبدالله الحسين و اهل بيت و يارانش را با آن وضع فجيع شهيد نمود.

در سال دوم حادثه اسف بار حره را به وجود آورد كه روي تاريخ را سياه نمود، مردم مدينه بعد از شهادت امام حسين و آگاهي از خبائث يزيد، سر از اطاعت او بر شتافتند و عامل يزيد را از مدينه بيرون راندند.

يزيد به توصيه قبلي پدرش، پيرمرد خونريز بي رحمي را بنام مسلمه ابن عقبة با سپاهي گران به سمت حرم پيامبر، مدينه طيبه روانه كرد، سپاه يزيد در آن شهر مقدس كاري كردند كه قلم از نگارش آن شرمگين است. سپاه شام با مردم مدينه به فرماندهي عبدالله ابن حنظله در يك مايلي مدينه معروف به حره درگير شدند، جنگي عظيم واقع شد، مردم مدينه تاب مقاومت نياوردند و به حرم پيامبر پناه آوردند، لشكر شام وارد مدينه شد، حرمت حرم پيامبر را رعايت نكردند، و با اسبها داخل آن روضه منوره شدند و جولان دادند، آنقدر از مردم مدينه كشتند كه مسجد پر از خون شد و تا قبر پيامبر رسيد، اسبهاي ايشان در آن روضه بهشتي روث و بول كردند، تنها از معروفين و سرشناسها هفتصد نفر كشته شدند و اما از ديگران از زن و مرد عدد كشته شده ها به ده هزار تن رسيد، و سپس فرمانده سپاه شام تا سه روز اموال و نواميس ‍ مردم مدينه را بر لشكر خود مباح نمود، سپاه بي حياي شام شروع كردن به غارت و هتك نواميس مسلمانان، در اين حادثه با هزار دختر باكره زنا كردند و هزار زن بي شوهر باردار شدند كه آنها را اولاد حره ناميدند.

تا جائي كه نقل كرده اند آن بي حياها در مسجد پيامبر نيز زنا كردند،