پس از آنكه دورنمائي از وضعيت اسلام و مسلمانان را در زمان امام حسين عليه السلام ديديم، و فهميديم كه احكام اسلامي بطور كلي دگرگون و بازيچه دست امثال معاويه شده است، و ديديم بزرگان دين چگونه تحقير مي شوند ولي افراد پست و خونريز محترم و قدرتمند گرديده اند.

و ديديم كه اهل بيت پيامبر و شيعيان آنها تا چه حد تحت فشار و ظلم قرار گرفته بودند، و از طرف ديگر راه حق و باطل بر مردم متشبه شده بود، و در اثر تبليغات شديد و مغرضانه، چگونه حقائق را وارونه جلوه داده بودند آيا با وجود اين همه انحراف كه اسلام را به مرز نابودي كامل سوق مي داد، امام حسين كه حافظ و نگهبان دين از طرف خداوند است، مي تواند آرام بگيرد.

وقتي آرمان دين در معرض خطر است، وقتي اهداف نبوت كه نشان دادن راه حق و باطل است، دچار تزلزل شد. و مردم راه حق را از باطل تشخيص نمي دهند، و واقعا خيال مي كنند كه معاويه و روش او بر حق و اهل بيت بر باطل هستند، اينجاست كه همان آرمان كه باعث شد، حضرت علي عليه السلام از اعتراض خونين در مقابل خلفاء اجتناب كند، كه همان حفظ اسلام و جلوگيري از ارتداد و تضعيف اسلام بود،

همين آرمان در زمان امام حسين باعث شد كه حضرتش قيام كند، چرا كه حفظ اسلام در زمان حضرت علي به سكوت و آرامش بود و در زمان امام حسين به قيام و نهضت.

امام چهارم عليه السلام مي فرمود: هيچ روزي مثل روز حسين عليه السلام نيست، سي هزار نفر در مقابل او جمع شدند كه مي پنداشتند از اين امت هستند، همگي بخاطر خدا تصميم به ريختن خون او گرفته بودند، و هر چه سيدالشهداء آنها را به خدا تذكر مي داد، دست بردار نبودند تا با ظلم و ستم او را كشتند. [1] .