هر چه زمان بيشتر مي گذشت و مردم از عمر پيامبر بيشتر فاصله مي گرفتند، مظلوميت اهل بيت عليهم السلام نيز بيشتر مي شد، خليفه دوم حضرت امير عليه السلام را با افرادي مثل عثمان و طلحه و زبير و عبدالرحمن و سعد وقاص در مسأله جانشيني خود همتا قرار داد، و اين همان مظلوميتي است كه حضرت امير عليه السلام در خطبه شقشقيه آن را تذكر مي دهد آنجا كه مي فرمايد:

عمر بعد از خود خلافت را در شوري قرار داد كه مرا يكي از آنها پنداشت، پناه بر خدا از اين شوري، كي دوباره من نسبت به اولين آنها اينها (عمر و ابوبكر) شك بود كه الان با امثال اينها همتا شده ام؟!

آري او نه تنها حضرت را همرديف عبدالرحمن و يا معاذ ابن جبل و يا ابوعبيده جراح را بر حضرت مقدم مي داشت، چرا كه مي گفت: اگر يكي از اينها زنده مي بود من شوري را تشكيل نمي دادم، و او را خليفه مي كردم. [1] .