و حضرت امير عليه السلام از آن دورانهاي سخت، يعني بعد از رحلت پيامبر اكرم تا كشته شدن عثمان، در خطبه شقشقيه ياد نموده است در آن جا كه مي فرمايد: بخدا سوگند، پسر ابي قحافه خلافت را در حالي پوشيد كه مي دانست، كه من براي خلافت همانند قطب آسيا هستم، (علوم) از من سيل آسا سرازير است و پرنده به (قله رفيع مقام) من نمي رسد، اما من از خلافت دامن بركشيدم و اعراض كردم، فكر كردم تا با دست بريده حمله كنم، يا بر اين تاريكي كه بزرگترها را پيرو كودكان را سالمند و مؤمن در آن رنج مي كشد تا خدا را ملاقات كند صبر كنم؟ سرانجام ديدم كه صبر بر اينها عاقلانه است، صبر كردم، در حالي كه در چشم خاشاك و در گلويم استخوان بود، مي ديدم كه ارث مرا (خلافت را) غارت مي كنند، تا اينكه فرمود: من در اين مدت طولاني و سخت، بسيار صبر كردم. [1] .