امام صادق عليه السلام فرمود: وقتي سيدالشهداء از مدينه خارج شد، گروههائي از ملائكه، سلاح در دست، سوار بر مركب بهشتي، نزد حضرت آمدند، سلام كردند و گفتند: اي حجت خدا بر خلق بعد از جد و پدر و برادرش، خداوند جد شما را به ما در جاهاي مختلف كمك داده و ما را نيز به كمك شما فرستاده است، حضرت فرمود: وعده گاه ما كربلا باشد، همانجا كه شهيد مي شوم، گفتند: اي حجت خدا اگر از دشمن هراس داري بفرما تا با شما باشيم، حضرت فرمود: اينها به من راهي ندارند و كاري نمي توانند بكنند تا به جايگاهم برسم، در خبر است كه گروههائي از جن نيز به كمك حضرت آمدند و گفتند: ما شيعه و ياوران شما هستيم، اگر فرمان دهي، همه دشمنان شما را نابود كنيم بدون اينكه شما از جاي خود حركت كنيد. حضرت براي آنها دعاي خير نمود و فرمود: مگر در كتاب خدا نخوانده ايد هر كجا باشيد، هر چند در برجهاي بلند، مرگ به سراغ شما خواهد آمد، و فرموده است كساني كه بر آنها قتل نوشته شده به آرامگاه خود خواهند رفت، اگر من در جاي خودم بمانم، اين خلق ننگين به چه امتحان و مبتلا مي شوند؟ چه كسي در آرامگاه من خواهد بود، در حالي كه خداوند آن را هنگام گستردن زمين اختيار كرده و آن را امان دين و دنياي آنها قرار داده است. آنگاه جن بعد از سخنان سيدالشهداء گفتند: بخداي سوگند اگر نه اين است كه اطاعت شما لازم و ترور جايز نيست، تمام دشمنان شما را قبل از اينكه به شما برسند هلاك مي كرديم! حضرت فرمود: بخدا سوگند ما از شما بيشتر قدرت داريم بر دشمنان، ولي (ما اقدام نمي كنيم تا) ليهلك من هلك عن بينة و يحيي من حي عن بينه يعني تا هر كه هلاك مي شود بعد از روشن شدن راه و هر كه هدايت مي يابد نيز از روي آگاهي باشد. (نفس المهموم)