غيرت ديني اقتضا دارد كه اگر كسي نمي تواند جلو منكري را بگيرد


حداقل بايد در برابر آن ابراز ناراحتي و تنفر كند، و اگر چنين نكند بي تفاوت است و قطعا مشمول عذاب و قهر خداوند واقع خواهد شد.

امام علي عليه السلام فرمود:

«أمرنا رسول الله صلي الله عليه و آله أن نلقي أهل المعاصي بوجوه مكفهوة؛

پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله ما را مأمور ساخت كه با روي گرفته و خشمگين با اهل معصيت برخورد كنيم».

قرآن كريم بي تفاوت هاي بني اسرائيل - آنان كه اظهار ناراحتي در برابر گناه نكردند - را مورد لعن و طرد خداوند مي داند:

«لعن الذين كفروا من بني اسرائيل لسان داود و عيسي ابن مريم ذلك بما عصوا و كانوا يعتدون - و كانوا لا يتناهون عن منكر فعلوه لبئس ما كانوا يفعلون؛ [1] .

آن ها كه از بني اسرائيل كافر شدند بر زبان داود و عيسي بن مريم لعن و نفرين شدند. اين به خاطر آن بود كه گناه مي كردند و تجاوز مي نمودند. آن ها از اعمال زشتي كه انجام مي دادند يكديگر را نهي نمي كردند. چه بدكاري انجام مي دادند!».

در حديثي از امام صادق عليه السلام مي خوانيم:

«ما أنهم لم يكونوا يدخلوا مداخلهم و لا يجلسون مجالسهم، ولكن كانوا اذا لقوهم ضحكوا في وجوههم و أنسوا بهم؛ [2] .

آگاه باشيد اينان (كه مورد لعنت قرار گرفتند) هرگز در كارها و مجالس گناهكاران شركت نمي كردند، بلكه جرمشان اين بود هنگامي كه آن ها را


ملاقات مي كردند به صورت آن ها مي خنديدند و با آنان انس مي گرفتند».

در آيه ي مورد بحث بر اين مطلب تأكيد شده كه اظهار ناراحتي نكردن در برابر منكر جرمي است كه دو پيامبر بزرگ (داود و عيسي) مرتكبان آن را مستحق لعن مي دانند.