عبارت از اين است كه انسان حتي قلبا هم از منكر بيزار نباشد كه اين واژگون شدن دين يك مسلمان است و در بخش قبل گفتيم: آنان كه راضي به گناه باشند و حتي قلبا از آن انزجار نداشته باشند، خود گنه كارند.